دقیقه 82 فیلم یکی از ما دونفر

امروز یکم دلم بیشتر از روزای دیگه گرفته بود
واسه همین رفتم کنج دیواری نشسستم زدم زیر گریه 
به آینده می اندیشیدم و گذشته را مرور می کردم
به آدما فکر می کردم به تفاوتهامون 
به آرزوهایی که در پی آنها امیدوارانه در دریای متلاطم زندگی قایق زوار در رفته ی وجودمان را پیش می رانیم.
عادت دارم زمان را تقسیم کنم به زمانهای کوچکتر
سه ماهه،چهارماهه،تا چله؛تا عید،تا تابستون ، یک سال بعد ....
بلکه تغییری ایجاد بشه 
... و امید را در روح وجودم می دمم.
امروز دوست داشتم یک سال بعد بود. می خواهم بدانم یکسال بعد کجام؟چی کارم؟ چه بلایی سرم اومده؟مسیر زندگیم به کدام سمت می وزد؟
دوست دارم یک سال بعد توونسته باشم تو کارشناسی ارشد قبول شم
می خوام معماری بخوونم

...گذشته را هم مرور کردم
همه آدما تو گذشتشون خاطرات تلخی دارند
حرفهایی که باید می گفتند و نگفتند
حرفهلیی که نباید می زدند و زدند
اتفاقهایی و حرفهایی که باعث می شن خجالت بکشیم ... گاهی غمگین ... گاهی عصبانی ...
به یاد دارم که دو سال پیش به خاطر یه پسر چقدر گریه کردم ؛ خاک تو سرم
چه زود بهش دل بستم چه زود صمیمی شدم بایه پسر غریبه
چه زود دروغهاش باورم شد مثل "دقیقه 82 فیلم یکی از ما دو نفر"
می گن گذر زمان مرهم هر زخمیست
یه جورایی راست میگن
زخمش دیگه کشنده نیست
ولی تا ابد باهام می مونه
گذر زمان تلخی خاطراتشو برام کمرنگ کرده
من هنوز هم گاهی به او فکر می کنم.